คนที่เกิดมาในครอบครัวกลางๆ หรือค่อนข้างต่ำ กว่าจะสามารถสร้างตัว ให้กลายเป็นคนร่ำรวยได้ ต้องประกอบด้วยคุณลักษณะ 3 ประการเป็นอย่างน้อยได้แก่ เก่ง ขยัน ประหยัด

ให้เก่งแค่ไหน ขยันอย่างไร ถ้าขาดการประหยัด ไม่มีทางรวยได้ คนร่ำรวย เป็นมหาเศรษฐีอยู่ได้จนทุกวันนี้ เพราะยึดมั่นในหลักการที่ว่า "รายได้ไม่สำคัญ สำคัญอยู่ที่รายเหลือ"

ส่วนต้นตอของโรคจนมีอยู่เพียง 2 ทางคือ

คนที่มีความยุ่งยาก ทางการเงินอยู่เป็นประจำนั้น ประสบการณ์ในวัยเด็ก มักไม่สมหวังทางด้านวัตถุ อยากได้สิ่ง ซึ่งตามความเป็นจริงแล้วไม่ควรได้ มักคิดว่าคนอื่นๆ ร่ำรวย สุขสบายกว่าตนเองเสมอ ขาดความรู้สึกมั่นคง ไม่เชื่อมั่นในตัวเอง ไม่มีความสุข ทั้งในชีวิตครอบครัวและการงาน ไม่พอใจชีวิตความเป็นอยู่ ทั้งในด้านส่วนตัว ความรัก กามารมณ์ รู้สึกหงอยเหงา ว้าเหว่ ชีวิตอยู่ภายใต้การควบคุมของเงิน ตรงข้ามกับคนที่มีเงินพอใช้ จะเป็นฝ่ายบังคับเงิน ได้มากกว่าปล่อยให้เงินบังคับ ถ้าอยากได้อะไรสักอย่าง ถ้ารู้สึกว่าแพงเกินกำลัง ก็ใช้เวลาในการเก็บสะสมทรัพย์ จนหมดความอยากไปเอง ไม่เหมือนกับคนที่มีปัญหาทางการเงิน ถ้าอยากได้อะไรจะซื้อมาก่อน แล้วค่อยแก้ปัญหาเอาทีหลัง แรงจูงใจที่อยากได้ แรงเกินกว่าที่จะบังคับควบคุมได้ จากการศึกษาพบว่า คนเหล่านี้มีความกลัว วิตกกังวล และหวาดหวั่นสูง มีอาการเจ็บป่วยทางกาย ที่มีสาเหตุมาจากทางใจสูงกว่าคนทั่วไป

คนที่ป่วยเป็น โรคจนเรื้อรัง โดยเฉพาะที่ไม่ได้ ติดต่อมาจากบรรพบุรุษ แต่เป็นเพราะแรงจูงใจ ให้จับจ่ายใช้สอยมากเป็นพิเศษนั้น ปกติมักเป็นคน ที่ไม่มีความสามารถสร้างความรู้สึก ที่มีคุณค่า มีราคา มีความสำคัญ ให้เกิดขึ้นกับตัวเองได้ จึงใช้จ่ายเงินทองเป็นอย่างมากเพื่อ

แต่ก็อุตส่าห์มีคนทักท้วงว่า เกิดมาชาตินี้ขอเป็นคนจนดีกว่า เพราะเป็นมาจนเคยชินเสียแล้ว เกิดร่ำรวยปุบปับ ปรับตัวไม่ทัน อาจเป็นบ้าเอาง่ายๆ เพราะอย่างน้อยคนจนดีกว่าคนรวยอยู่หนึ่งอย่างคือ คนรวยไม่กลัวรวยแต่กลัวจน ส่วนคนจนไม่กลัวทั้งจน ไม่กลัวทั้งรวย